ارزیابی کیفی وکمی تناسب اراضی برای محصولات عمده زراعی منطقه شادگان

به کار گرفتن اراضی به تناسب پتانسیل آنها برای مناسب ترین نوع بهره وری که اصطلاحا به آن «تناسب اراضی» می گویند، از عوامل اصلی توسعه پایدار کشاورزی است. هدف از این مطالعه، ارزیابی تناسب کیفی و کمی اراضی بر مبنای روش فائو برای محصولات گندم، جو، برنج و خرما در 34000 هکتار ازاراضی منطقه شادگان استان خوزستان می باشد. نقاط مطالعاتی بر اساس مطالعات خاکشناسی نیمه تفصیلی منطقه انتخاب شدند. دو واحد فیزیوگرافی، چهار فامیل و سیزده سری خاک مشخص گردید. در هر واحد خاک یک پروفیل حفر شد. پس از تشریح افق ها، از لایه های مورد نظر نمونه برداری شده و آنالیز آزمایشگاهی برای تعیین خصوصیات فیزیکی، شیمیایی خاک صورت گرفت. داده های اقلیمی ایستگاه سینوپتیک بندرماهشهر جهت ارزیابی اقلیمی محصولات استفاده شدند. پس از جمع آوری داده ها و تطبیق داده های اقلیمی و مشخصات اراضی با نیازهای محصولات، کلاس های تناسب اراضی به روش های محدودیت (ساده – با ذکر تعداد و شدت ) و پارامتریک ( استوری – ریشه دوم ) تعیین گردید و نقشه های تناسب کیفی و کمی محصولات نیز با استفاده از نرم افزار ilwis(gis)تهیه شد. در منطقه مورد مطالعه، کلاس تناسب اقلیم برای گندم و جو مناسب(s1) و برای برنج و خرما نسبتا مناسب(s2) بود. کلاسهای کیفی تناسب اراضی برای سه محصول گندم، جو و خرما در اغلب واحدها s2 ، s3 و n و برای برنج n بدست آمد. شوری و قلیائیت زیاد و میزان آهک خاک عمده ترین فاکتورهای محدودکننده رشد در منطقه به حساب می آیند. کلاسهای کمی تناسب اراضی برای گندم اکثرا نسبتا مناسب(s2) و نامناسب(n) ، برای برنج نامناسب(n) بودند. برای کشت خرما نیز اراضی اکثرا نامناسب(n) و یا دارای تناسب بحرانی(s3) بودند.